Dag 8: 18 februari

De dag startte vroeg deze keer. Om 8u30 kwamen Kebba, Fatou, Aïsha naar het appartement, om dan samen met Modou naar de Independence Day (dit jaar is Gambia 48 jaar onafhankelijk van de Britten) te gaan. Dit zijn enkele leerkrachten van de Picca Nursery School. We stapten allemaal in de jeep, richting Banjul! Langs de weg waren er veel politiecontroles (maar eigenlijk keken ze maar eens van ver in de jeep). Deze militairen/politiemannen waren wel indrukwekkend, aangezien ze soms met een gigantisch wapen stonden rond te zwaaien. We kwamen na een “bumpy ride” aan in Banjul. Er was zeer veel verkeer, vaak schoolbussen vol kinderen die kwamen marcheren voor President Jammeh. We kwamen het stadion binnengewandeld en zetten ons op een tribune in de vlakke zon, tussen de lokale bevolking. Dit was rond 9u30. We bleven daar zitten tot ongeveer 10u15, tot we (de blanken) werden weggeroepen, en plaats mochten gaan nemen tussen de “VIP” in de schaduw. We mochten overal zomaar de security passeren en vele zwarte mensen wilden spontaan hun plaats afstaan aan ons. Dit gaf ons toch een raar gevoel… De ceremonie duurde heel lang, eerst kwamen de ministers, de premier, de presidenten van Senegal en Guinea en de moeder van president Jammeh uit een (zeer luxueuze) auto gestapt. De echte president zagen we pas op het einde, dit was pas rond 12u30. Hij kwam binnengereden in een lange Hummer waar hij en zijn vrouw op het dak konden gaan zitten. Ze reden 2 rondjes rond het grote grasplein om het volk te begroeten. Er werd muziek gedraaid en iedereen zong uitbundig mee. Daarna gingen de marine, het leger, de politie, de fanfare,… allemaal marcheren rond het veld. Ze stonden ook al meer dan 3 uur in de zon te wachten, zonder te bewegen. We zagen dat het zweet echt van hun hoofd drupte en vonden dit wat aangrijpend… Ook zagen we enkele onder hen afgevoerd worden door het rode kruis, ze waren waarschijnlijk onwel geworden door de warmte. Op het einde kwamen leerlingen uit verschillende scholen van Banjul marcheren, allemaal hadden ze een zeer mooi kostuum aan en ze probeerden ook zo goed te marcheren als de politie/fanfare,… We besloten om het feest te verlaten, want iedereen had dorst en honger (na 5uur niets te eten of te drinken, gelukkig zaten we niet in de zon!). We gingen naar de markt dichtbij maar zagen dat alles gesloten was omdat iedereen op het feest van de Independence Day was. We trokken naar huis, waar een heerlijke maaltijd op ons stond te wachten die de vrouw van Modou voor ons bereid had: “chicken yassin” (rijst met kip, kruiden en groentjes). Er waren 3 grote borden, voor 3 tafels. Iedereen eet dus samen uit één groot bord. Dit geeft wel meteen het gevoel één grote familie te zijn, helemaal anders dan in België. Er werden lepels op tafel gelegd, en iedereen aan onze tafel at met een lepel. We waren verbaasd want meestal eten de Gambianen met hun handen. Eén vrouw aan de andere tafel at wel met haar handen. We vroegen aan Fatou waarom zij niet met haar handen at. Ze vertelde ons dat ze zag dat wij allemaal met een lepel aten, en daarom ook met een lepel wou eten. Ze had zich dus aangepast aan ons, wat we echt wel zeer lief vonden van haar maar dit moest helemaal niet. Het was werkelijk overheerlijk! Onze beste maaltijd hier! De vrouwelijke leerkrachten beloofden ons dat ze ons zullen meenemen naar de markt, en ons zullen leren hoe we dit zelf kunnen klaarmaken (dus jullie zullen in België ook allemaal eens kunnen proeven van de heerlijke Afrikaanse keuken!). Daarna leerden we Fatou en Aïsha jungle speed spelen. Het was hilarisch, ze zijn zo enthousiast en gedreven! We trokken samen met de twee vrouwelijke leerkrachten naar de zee, en maakten een strandwandeling. Onderweg kwamen we wat apen tegen langs de weg (en ook enkele met een babytje, super schattig). We zetten ons op een terrasje en dronken iets, met zicht op zee. We wandelden naar huis en namen afscheid van hen. We zien hen pas op woensdag terug, want onverwacht is er morgen –om één of andere reden- geen school. Het zijn de liefste en grappigste dames die je je kan voorstellen! Ze willen ons heel Gambia laten zien, koken met ons, dansen met ons, ze zijn oprecht blij dat we hier zijn. Het voelt meteen aan alsof je hen al lang kent, en ze vertellen ook openlijk over alles. Met werkelijk al onze vragen kunnen we bij hen terecht… Super!!!

Toen we aan bijna aan het appartement terug waren, hadden we een eerste minder aangename ervaring. Er lopen hier overal “wilde” honden rond, die niet altijd een baasje hebben. Toen we passeerden, kwam er één achter ons lopen en plots begon hij vreselijk te grommen toen hij bij het been van Ariane was. Gelukkig keek ze niet om. We bleven kalm en stapten rustig door (gelukkig). Enkele buren riepen de hond naar hen toe toen ze merkten dat hij gromde. We zijn toch allemaal goed geschrokken… We vermoeden dat de honden ’s avonds/ ’s nachts pas actief worden, want overdag liggen ze meestal gewoon te slapen op straat. ’s Nachts hoor je hen ook vaak vechten. Het merendeel van de honden heeft ook honger, ze zijn zeer mager en zitten vol met wonden aan hun oren en poten, manken enzovoort. Eigenlijk heel zielig om te zien…