Dag 25: 7 maart
Vandaag was er opnieuw een toneelstuk
voorzien. Sid (een handpop van een slang) en Gigi (een handpop van een giraf),
gingen samen de verjaardag van Gigi vieren. Er was een kwartier voorzien om op
de speelplaats een klein feestje te voorzien. Uiteindelijk hebben we een uur
staan dansen en zingen op een snikhete speelplaats. De leerkrachten wilden na
elk liedje nog een lied horen en vonden het leuk om een volledig lesuur te
dansen en zingen. De energie die zij daarvoor hebben, dat kunnen we enkel
bewonderen. Wij waren kapot van al het dansen en zingen, en wilden al snel een
stukje schaduw opzoeken. De leerkrachten daarentegen kunnen blijven dansen,
klappen lachen, onnozel doen, tot het zweet van hun gezicht drupt! Ook de
kinderen genieten hier merkbaar van. Nogmaals wordt bevestigd dat de
leerkrachten toch speciale gevallen zijn, we hebben echt geluk om in zo een
hecht en leuk team terecht te komen.
Daarna was er nog de wekelijkse vergadering.
Ook hier werd niet veel besproken, maar er werd meer gedanst en gezongen. Na
elke leuke mededeling sprongen de leerkrachten recht van hun stoel om samen een
dansje te doen in het midden van het lokaal. De mannen begonnen uiteindelijk
ook spontaan mee te dansen, weeral een fantastische “Gambian experience”.
Dag 27: 9 maart
Vandaag begonnen we de dag met de tuin te
versieren. Gisteren vertelde Kaddie (de dochter van Modou) dat haar broer Lamin
vandaag 9 jaar wordt en dat er een feestje is voor zijn vrienden vanavond. We
maakten slingers, hingen ballonnen op in de bomen en maakten een mooie kroon.
Toen hij wakker werd, was hij zeker verrast door de onverwachte aandacht die
hij kreeg. Hij was heel fier op de kroon en heeft hem de hele dag op zijn hoofd
gehad!
We besloten om vandaag de sportieve toer op te
gaan. We gingen naar het hotel in Fajara, wat normaal een klein uur stappen is
langs het strand. Deze keer wilden we lopen naar daar (Lutziane, Ariane en
Nathalie). Herlinde en Bieke zouden te voet komen en wat spullen voor ons
meedragen. De looptocht ging heel goed, maar de zon op je gezicht brandt, ook
al was het nog maar 9u30 ’s morgens… Af en toe kom je eens een Gambiaan tegen
die meeloopt met je en een praatje probeert te slaan. Maar dankzij onze muziek
in de oren konden we dit makkelijk negeren. Het lopen was zalig: de omgeving is
eigenlijk paradijselijk: palmbomen op de achtergrond, vlak bij zee, een
uitgestrekt strand en de zon op je gezicht… We genoten!
’s Avonds kwamen we terug voor Lamin zijn
verjaardagsfeest. Er was leuke, luide muziek tot de elektriciteit uitviel. Het
werd een stil feestje, met 20 kinderen werd zijn verjaardag in het donker
gevierd. We waren verbaasd dat zijn verjaardag zoveel aandacht kreeg. Werkelijk
alles stond in het teken van hem en er was zelfs een prachtige verjaardagstaart
voorzien. Ieder kind kreeg ook een zakje popcorn en een drankje. We zagen dat
hij straalde en waren ook gelukkig in zijn plaats!
Dag 28: 10 maart
Vandaag zouden we eindelijk meegaan naar de
kerk met mr. Fifi! Hij keek er zelf erg naar uit, aangezien hij ons meermaals
per dag zei dat we zouden gaan dansen in de kerk. We hadden afgesproken dat hij
ons zou komen ophalen om 8u30 bij Modou thuis. Na een halfuur wachten besloten
we om een briefje na te laten voor hem. Hij was namelijk niet gekomen. Dit
hadden we helemaal niet verwacht aangezien hij er zelf ook zo naar uit keek… We
gingen zelf naar de kerk maar dit was een teleurstelling. We hadden verwacht
dat iedereen luid zou zingen en dansen maar dit was niet het geval. Het was er
heel stil, net zoals in de kerk in België.
Dag 29: 11 maart
Vandaag was het “Common wealth day” op school.
Op deze dag gaan we samen met de kinderen langs in de compounds waar ze wonen.
Daar zingen en dansen we en geven de ouders dan wat geld voor de school. Alle
kinderen hadden traditionele kledij aan en hun haar was prachtig. De meisjes
hadden snoepjes in hun haar genaaid, iets wat hier een traditie is. De kinderen
waren allemaal énorm schattig. Het was leuk om te zien dat ook de ouders hun
best deden om hun kinderen zo mooi te maken. Ook wij kregen een Afrikaans kleed
van de leerkrachten. Wij hadden allebei een kleed met het hoofd van de
president op, dat voelde een beetje raar aangezien wij niet echt voorstander
zijn van hem! Het is ook erg warm, zo een kleed tot op de grond. Het was wel
een heel leuke ervaring om gekleed te zijn zoals de leerkrachten. Bovendien
vonden we het eigenlijk best nog mooi! De wandeling zelf was het eerste
halfuurtje heel leuk, maar naarmate de tijd voorbij streek, werd het lastiger.
Het was rond het middaguur, wat betekent dat het heel warm is. De kinderen
zetten zich overal neer in de schaduw, hadden veel dorst en vroegen om water
(maar dit hadden de leerkrachten niet bij), ze hadden er eigenlijk helemaal
geen zin meer in. De kinderen begonnen lastig te doen, te huilen, te vechten en
aan onze armen te hangen. Mrs. Colley zei ons na elke compound dat we er nog
ééntje zouden doen en dan naar huis zouden gaan maar ze wist van geen ophouden,
ze bleef doorgaan! Enerzijds vonden we het heel tof dat ze zo gedreven was en
zo graag geld wilde inzamelen voor de school maar anderzijds vinden we het heel
onverantwoordelijk om de kinderen zo lang in de zon te laten wandelen… Toen we
eindelijk terug op school kwamen, stond er een frisdrankje en een heerlijke
maaltijd (die Fatou gemaakt had voor ons alleen!) op ons te wachten. We aten
allemaal ons buikje rond, tot mr. Fifi afkwam met een schotel “Ghana food”. Het
was ook superlekker! Alle kinderen hadden ook hun eigen bord met eten
meegenomen naar de school. Dit aten ze allemaal samen op in de klas. Al bij al
was het een zeer geslaagde (maar lastige) dag. We zijn blij dat we dit hebben
mogen meemaken!
In de namiddag hebben we de leerkrachten
uitgenodigd bij Modou thuis. We wilden hen ook eens laten proeven van een
typisch Belgische specialiteit: pannenkoeken. Eerst speelden we samen wat
spelletjes in de tuin zoals Uno en Jungle Speed. Heel leuk! Fatou kon het niet
laten om heel de tijd vals te spelen maar het zorgde wel voor een leuke sfeer.
We begonnen de pannenkoeken te bakken op twee vuren. We wilden er graag veel
maken, omdat we wisten dat ze héél veel konden eten… Het duurde even voor we er
een hele stapel gebakken hadden. Toen we ze serveerden aan de leerkrachten
waren we wat geschrokken van hun reacties. In onze ogen zijn ze wat onbeleefd.
Uitspraken zoals: “give me more, I want five pancakes, where are the other
ones, give me one with marmalade,…”. Uiteraard mogen we dit niet persoonlijk
nemen, dit is hun manier van omgaan met elkaar. Ze zijn heel rechtuit, terwijl
wij dit niet meteen zouden doen. Uiteindelijk heeft iedereen bijna 8
pannenkoeken gegeten dus iedereen hun buikje was vol. Moe en voldaan vertrokken
ze naar huis.
Dag 31: 13 maart
Vandaag gingen we een andere school bezoeken:
de Cherno Ba Ba nursery school. We werden vriendelijk ontvangen door de
directrice. Ze was welgesteld en had de school zelf opgericht. Haar familie
woonde in de VS en in Engeland. De school was ook klein en je zag meteen dat de
kinderen gedisciplineerd waren. Ze stonden mooi stil in hun rij en zongen
allemaal flink de liedjes tijdens het onthaal mee. Dit in tegenstelling tot de
kinderen op onze school… Bij ons gaat het er vaak chaotische aan toe, maar de
sfeer op de school is bij ons véél beter. De leerkrachten zingen en dansen bij
ons uitbundig mee, terwijl dit niet het geval was. Het was heel ingetogen. Toen
we door de lokalen wandelden, viel ons op dat ze toch wat verder stonden dan
onze school. We dachten dat de school veel stagiairs over de vloer kreeg maar
dit bleek niet het geval te zijn. De leerkrachten hadden allemaal een opleiding
gekregen en sommigen waren nu nog bezig aan hun opleiding waardoor ze het
principe van spelend leren echt toepassen. We zagen oefeningen, die wij ook bij
ons op school geprobeerd hadden maar mislukt waren, die hier perfect lukten met
deze kleuters. De directrice vertelde ons dat er de dag voor ons bezoek was
ingebroken in de school. Er waren heel wat spelletjes en ander materiaal
gestolen. De dieven hadden wat ijzerdraad doorgeknipt en er kinderen door
geduwd, die dan al het materiaal uit de kasten gehaald hadden. Tot slot nodigde
de directrice ons nog uit op de naamgevingsplechtigheid van haar kleinzoon. Ook
alle leerkrachten van de school waren uitgenodigd. We kijken er alvast naar
uit!
Dag 35: 17 maart
Vandaag was de dag van de
naamgevingsplechtigheid. We hadden afgesproken met de leerkrachten om 11u bij
Modou. Uiteindelijk zijn we om 12u vertrokken samen met slechts 2 leerkrachten.
De rest was niet afgekomen. We zagen enkel Kebba nadien nog op het feest zelf.
Toen we aankwamen werden we meteen hartelijk verwelkomd. We voelden ons wel wat
bekeken aangezien we de enige blanken op het feest waren. Je zag dat de
vrienden/familie welgesteld waren: iedereen was prachtig opgemaakt. Het viel
ons op dat wij wat bevoorrecht waren: we kregen als eerste eten en drinken
terwijl de anderen nog moesten wachten tot ’s avonds om iets te eten te
krijgen. Op dit feest geeft de man de naam aan het kind, zonder dat de vrouw
hier iets in te zeggen heeft. De naam van dit kind werd “Mohammed”. Indien het
een meisje zou geweest zijn dan zou de moeder de naam gekozen hebben. We gingen
naar binnen bij de moeder en het kind en gaven ons cadeautje. Iedereen mocht de
baby eens vasthouden en er werden veel foto’s genomen. Wij vinden het heel raar
dat de ouders het kind zo graag in de armen van vreemden duwen. In België is
iedereen heel voorzichtig met zo een klein kindje. We zagen ook dat de baby
zijn hoofd geschoren was, aangezien hij veel wondjes had op zijn hoofd. Dit is
blijkbaar ook een traditie. Het eten die wij kregen was niet lekker. Eigenlijk
kregen we het niet binnen. Herlinde mocht als eerste proeven, terwijl alle
leerkrachten vol verwachting naar haar zaten te kijken. Toen ze haar eerste hap
binnen had, zei ze met een grote glimlach op haar gezicht ‘het is echt niet te
vreten’! Wij vertrokken niet veel later van het feest naar huis, omdat Nathalie
zich niet goed voelde. Achteraf gezien was dit niet zo erg, aangezien het feest
pas echt op gang was gekomen ’s avonds laat. Toen wij er nog waren was er ook
niet echt feest: iedereen zat op een stoel, door de luide muziek praatte er ook
niemand tegen elkaar. Het was eigenlijk best saai…
Dag 38: 20 maart
Vandaag brachten we een bezoek aan “SOS
Childrens Villages”. We waren heel benieuwd naar deze voorziening aangezien we
er al enkele keren voorbij waren gereden met de taxi. Het is enorm groot, echt
énorm groot! Er zijn ook 7 verschillende afdelingen. Wij bezochten één
afdeling. Er
verblijven drie grote categorieën kinderen in deze voorziening. Ten eerste zijn
er de weeskinderen die geen ouders meer hebben. Ten tweede zijn er de verlaten
kinderen en tot slot hebben we de “destetued” kinderen. Deze kinderen zijn
afkomstig uit een heel arme familie waardoor hun ouders niet voor hen kunnen
zorgen. De kinderen verblijven allemaal in een familiehuis. Elk familiehuis
bestaat uit ongeveer 9 kinderen en elk huis heeft ook één moeder. Deze moeder
is de vertrouwenspersoon van het kind die bij haar woont. Daarnaast zijn er in
SOS Kinderdorpen 7 tantes voor de kinderen. Toen we ook wat vragen mochten
stellen aan onze gids, vroegen we hoe ze de psychologische problemen van de
kinderen aanpakten. De voorziening gaat er van uit dat alle kinderen met
problemen te maken krijgen, omdat dit eigen is aan hun leeftijd. Ze stellen
zich hier verder niet echt vragen bij en vinden het niet noodzakelijk om hulp
in te schakelen voor de kinderen. Enkel voor de moeders die problemen ervaren,
wordt een psycholoog ingehuurd als het werkelijk nodig is. Verder is er steeds
een sociaal werker aanwezig om ondersteuning te bieden waar nodig. Men gaat er
voornamelijk van uit dat de moeders stress ervaren, omdat zij 9 kinderen hebben
om zorg voor te dragen.
Ons
besluit van dit bezoek was: dit zou een fantastische stageplaats zijn voor ons!
Ortho’s zouden hier zoveel kunnen doen… Jammer dat ze niet met stagiairs en
vrijwilligers werken omwille van de privacy van de kinderen.
Dag 39: 21 maart
Vandaag gingen we oefenen voor de grote dag:
Independence Day! We marcheerden met de kinderen naar een groot oefenplein waar
ook andere scholen uit de regio zouden gaan oefenen. Het marcheren naar het
plein was heel lastig. Gelukkig hadden de kinderen een lange rekker om allemaal
op hun plaats te blijven lopen, en kocht Kebba 2 keer zakjes water voor de
kinderen, want het was opnieuw heel warm voor iedereen. De uitgekozen kinderen
moesten marcheren in een rij tussen de andere scholen, en terwijl de liedjes
zingen die ze ingeoefend hadden. De kinderen van onze school waren zeer fier dat
ze uitgekozen waren om mee te doen. Aan de andere kant hebben ze ook niet veel
plezier gehad. Mrs. Colley had slechts twee dagen de tijd gekregen om de
liedjes en het marcheren te oefenen. Dit was heel weinig, waardoor de kinderen
het niet even goed onder de knie hadden als de andere scholen. Mrs. Colley had
veel stress: ze riep op de kinderen en trok aan hen om ze goed te laten
marcheren. Ze had zo haar best gedaan om het hen goed te leren en was
waarschijnlijk heel teleurgesteld dat de kinderen het nog niet konden. Er was
ook veel stress omdat de grote dag er aan zat te komen, en dan moesten de
kinderen het kunnen! Voor ons was het niet leuk om te zien dat de kinderen in
de zon moesten marcheren, dat er aan hen getrokken werd en geroepen werd op
hen. Ze deden nochtans echt hun best. Wij probeerden hen toch nog zo goed
mogelijk te motiveren: met een lach op ons gezicht zongen en marcheerden we
mee, gaven hen schouderklopjes en zeiden dat ze het goed deden. Toen de
kinderen eenmaal van het veld waren, waren ze het precies al vergeten. Ze waren
terug enthousiast! Kebba had Modou gebeld om de kinderen (ongeveer 30) te komen
ophalen. Deze duwden ze allemaal in één jeep, als sardientjes op elkaar.
Blijkbaar mag dat hier in Gambia. Enkel in de taxi’s mogen er niet meer dan 5
personen in een auto zitten. In je eigen auto mag je zoveel personen meenemen
als je wil, het is je eigen verantwoordelijkheid. Zo heeft Modou 30 kinderen
meegenomen in zijn auto. Ze stonden recht en hebben blijkbaar heel de weg
liedjes gezongen. Het zal een leuke rit geweest zijn!
Dag 40: 22 maart
Vandaag mochten we met de vrouwelijke
leerkrachten naar de markt om ingrediënten te gaan kopen op de markt voor
“chicken yassa”. We gaan dit gerecht morgen klaarmaken na Independence Day. We
vroegen ons al lang af uit welke ingrediënten dit allemaal bestond, want we
vinden het echt superlekker! Op de markt ontdekten we dat het voornamelijk
bestaat uit veel kruiden en bouillonblokjes (daarnaast nog kip, aardappelen,
mosterd, azijn, en uien). Het klaarmaken is helemaal niet moeilijk: alles wordt
gemengd in één grote pot, er wordt een sneetje in de kip gemaakt zodat de saus
erin kan dringen en dit laten ze eerst stomen en dan koken. Wij ontfermden ons
over de stukken kip: deze moesten namelijk nog ontveld worden. Het is grappig
hoe snel we gewend geraken aan iets wat we in België eigenlijk “vuil” vinden.
We begonnen er aan en al snel werd het zelfs leuk om de kip te ontvellen.
Wanneer we anderen dit zouden zien doen met de kip die wij later moeten opeten,
dan zouden we al meteen afhaken omdat het zo onsmakelijk lijkt… Nu hebben we er
absoluut geen problemen meer mee, we konden niet wachten om het op te eten.
Kebba toonde ons de evaluatieformulieren die
hij had ingevuld, en deze waren niets dan positief. Heel leuk om te horen dat
ons harde werk geapprecieerd wordt!
In de namiddag kwamen Nathalie haar ouders toe
op de luchthaven. Alle meisjes waren even enthousiast om “de mama en papa” te
zien! Het was een blij weerzien en het zullen zeker 8 leuke dagen worden…
Dag 41: 23 maart
Vandaag hadden we een drukke en belangrijke
dag voor de boeg. Het was Independence Day voor alle kleuterscholen in de
regio. Dit betekent dat uit elke school een 30-tal kleuters worden uitgekozen
om te gaan marcheren (in hun mooi uniform) voor de president. De dag startte al
vroeg. We werden opgehaald door en behoorlijk moderne bus en waren natuurlijk
alle vier onder de indruk en enorm enthousiast. Toen we toekwamen op school
zagen we dat alle kinderen prachtige strikken in hun haar hadden en er picco
bello uitzagen! We stapten op de bus richting Banjul. De sfeer zat er al goed
in van op de bus, er werd de hele rit uitbundig gezongen! Eenmaal aangekomen
waren alle kinderen onder de indruk van de grote drukte rondom hen. Er waren
nog 139 andere scholen aanwezig, en deze moesten allemaal wachten en
aanschuiven om op het veld te mogen, waar we zouden marcheren. De kinderen
moesten lang wachten in de zon en hadden allemaal veel dorst en honger…
Daarnaast ontstond er nog een ruzie tussen de leerkrachten van onze school en
andere leerkrachten, omdat ze ons niet wilden laten invoegen tussen de andere
kinderen. Het was een verhitte ruzie en wij waren er allemaal eventjes niet
goed van. Het is voor ons kinderachtig om zo ruzie te maken, gewoon omdat je
iemand niet wil voorlaten in een rij. Het maakt helemaal niet uit waar je staat
in de rij… Uiteindelijk kwamen we toch op het veld terecht, waar de kinderen
hun uiterste best deden om te marcheren. Het is heel moeilijk om de kinderen
per 3 mooi na elkaar te laten lopen, dus we hadden behoorlijk wat werk om hen
voortdurend bij te sturen. Daarna mochten alle leerkrachten ook eens marcheren
en we besloten om wat reclame te maken voor de Picca school. We waren veruit de
luidruchtigste school van iedereen, er was en enorm leuke sfeer tussen de
leerkrachten en er werd uitbundig gezongen en gedanst! Omdat de kinderen te
warm kregen en iedereen honger had, keerden we terug naar de school. De rit
naar de school was weer een ervaring op zich, de hele tijd werd er luid
gezongen en geklapt! Op school stond de overheerlijke chicken yassa op ons te
wachten, waar we volop van genoten… Het was een zalige dag, we hadden gedacht
dat het nog veel lastiger zou zijn, maar het was gewoon leuk. Het lange wachten
in de zon vergeet je snel eenmaal je op het veld staat te marcheren. Toen we thuiskwamen
is Diederick (van het Picca project) langskomen. We hadden een leuke babbel,
het is een zeer aangename man. Deze avond gaan we eten met hem en daarna
misschien nog naar een danswedstrijd… We zijn benieuwd!