maandag 29 april 2013

Dag 25: 7 maart
Vandaag was er opnieuw een toneelstuk voorzien. Sid (een handpop van een slang) en Gigi (een handpop van een giraf), gingen samen de verjaardag van Gigi vieren. Er was een kwartier voorzien om op de speelplaats een klein feestje te voorzien. Uiteindelijk hebben we een uur staan dansen en zingen op een snikhete speelplaats. De leerkrachten wilden na elk liedje nog een lied horen en vonden het leuk om een volledig lesuur te dansen en zingen. De energie die zij daarvoor hebben, dat kunnen we enkel bewonderen. Wij waren kapot van al het dansen en zingen, en wilden al snel een stukje schaduw opzoeken. De leerkrachten daarentegen kunnen blijven dansen, klappen lachen, onnozel doen, tot het zweet van hun gezicht drupt! Ook de kinderen genieten hier merkbaar van. Nogmaals wordt bevestigd dat de leerkrachten toch speciale gevallen zijn, we hebben echt geluk om in zo een hecht en leuk team terecht te komen.
Daarna was er nog de wekelijkse vergadering. Ook hier werd niet veel besproken, maar er werd meer gedanst en gezongen. Na elke leuke mededeling sprongen de leerkrachten recht van hun stoel om samen een dansje te doen in het midden van het lokaal. De mannen begonnen uiteindelijk ook spontaan mee te dansen, weeral een fantastische “Gambian experience”.
Dag 27: 9 maart
Vandaag begonnen we de dag met de tuin te versieren. Gisteren vertelde Kaddie (de dochter van Modou) dat haar broer Lamin vandaag 9 jaar wordt en dat er een feestje is voor zijn vrienden vanavond. We maakten slingers, hingen ballonnen op in de bomen en maakten een mooie kroon. Toen hij wakker werd, was hij zeker verrast door de onverwachte aandacht die hij kreeg. Hij was heel fier op de kroon en heeft hem de hele dag op zijn hoofd gehad!
We besloten om vandaag de sportieve toer op te gaan. We gingen naar het hotel in Fajara, wat normaal een klein uur stappen is langs het strand. Deze keer wilden we lopen naar daar (Lutziane, Ariane en Nathalie). Herlinde en Bieke zouden te voet komen en wat spullen voor ons meedragen. De looptocht ging heel goed, maar de zon op je gezicht brandt, ook al was het nog maar 9u30 ’s morgens… Af en toe kom je eens een Gambiaan tegen die meeloopt met je en een praatje probeert te slaan. Maar dankzij onze muziek in de oren konden we dit makkelijk negeren. Het lopen was zalig: de omgeving is eigenlijk paradijselijk: palmbomen op de achtergrond, vlak bij zee, een uitgestrekt strand en de zon op je gezicht… We genoten!
’s Avonds kwamen we terug voor Lamin zijn verjaardagsfeest. Er was leuke, luide muziek tot de elektriciteit uitviel. Het werd een stil feestje, met 20 kinderen werd zijn verjaardag in het donker gevierd. We waren verbaasd dat zijn verjaardag zoveel aandacht kreeg. Werkelijk alles stond in het teken van hem en er was zelfs een prachtige verjaardagstaart voorzien. Ieder kind kreeg ook een zakje popcorn en een drankje. We zagen dat hij straalde en waren ook gelukkig in zijn plaats!

Dag 28: 10 maart
Vandaag zouden we eindelijk meegaan naar de kerk met mr. Fifi! Hij keek er zelf erg naar uit, aangezien hij ons meermaals per dag zei dat we zouden gaan dansen in de kerk. We hadden afgesproken dat hij ons zou komen ophalen om 8u30 bij Modou thuis. Na een halfuur wachten besloten we om een briefje na te laten voor hem. Hij was namelijk niet gekomen. Dit hadden we helemaal niet verwacht aangezien hij er zelf ook zo naar uit keek… We gingen zelf naar de kerk maar dit was een teleurstelling. We hadden verwacht dat iedereen luid zou zingen en dansen maar dit was niet het geval. Het was er heel stil, net zoals in de kerk in België.

Dag 29: 11 maart
Vandaag was het “Common wealth day” op school. Op deze dag gaan we samen met de kinderen langs in de compounds waar ze wonen. Daar zingen en dansen we en geven de ouders dan wat geld voor de school. Alle kinderen hadden traditionele kledij aan en hun haar was prachtig. De meisjes hadden snoepjes in hun haar genaaid, iets wat hier een traditie is. De kinderen waren allemaal énorm schattig. Het was leuk om te zien dat ook de ouders hun best deden om hun kinderen zo mooi te maken. Ook wij kregen een Afrikaans kleed van de leerkrachten. Wij hadden allebei een kleed met het hoofd van de president op, dat voelde een beetje raar aangezien wij niet echt voorstander zijn van hem! Het is ook erg warm, zo een kleed tot op de grond. Het was wel een heel leuke ervaring om gekleed te zijn zoals de leerkrachten. Bovendien vonden we het eigenlijk best nog mooi! De wandeling zelf was het eerste halfuurtje heel leuk, maar naarmate de tijd voorbij streek, werd het lastiger. Het was rond het middaguur, wat betekent dat het heel warm is. De kinderen zetten zich overal neer in de schaduw, hadden veel dorst en vroegen om water (maar dit hadden de leerkrachten niet bij), ze hadden er eigenlijk helemaal geen zin meer in. De kinderen begonnen lastig te doen, te huilen, te vechten en aan onze armen te hangen. Mrs. Colley zei ons na elke compound dat we er nog ééntje zouden doen en dan naar huis zouden gaan maar ze wist van geen ophouden, ze bleef doorgaan! Enerzijds vonden we het heel tof dat ze zo gedreven was en zo graag geld wilde inzamelen voor de school maar anderzijds vinden we het heel onverantwoordelijk om de kinderen zo lang in de zon te laten wandelen… Toen we eindelijk terug op school kwamen, stond er een frisdrankje en een heerlijke maaltijd (die Fatou gemaakt had voor ons alleen!) op ons te wachten. We aten allemaal ons buikje rond, tot mr. Fifi afkwam met een schotel “Ghana food”. Het was ook superlekker! Alle kinderen hadden ook hun eigen bord met eten meegenomen naar de school. Dit aten ze allemaal samen op in de klas. Al bij al was het een zeer geslaagde (maar lastige) dag. We zijn blij dat we dit hebben mogen meemaken!
In de namiddag hebben we de leerkrachten uitgenodigd bij Modou thuis. We wilden hen ook eens laten proeven van een typisch Belgische specialiteit: pannenkoeken. Eerst speelden we samen wat spelletjes in de tuin zoals Uno en Jungle Speed. Heel leuk! Fatou kon het niet laten om heel de tijd vals te spelen maar het zorgde wel voor een leuke sfeer. We begonnen de pannenkoeken te bakken op twee vuren. We wilden er graag veel maken, omdat we wisten dat ze héél veel konden eten… Het duurde even voor we er een hele stapel gebakken hadden. Toen we ze serveerden aan de leerkrachten waren we wat geschrokken van hun reacties. In onze ogen zijn ze wat onbeleefd. Uitspraken zoals: “give me more, I want five pancakes, where are the other ones, give me one with marmalade,…”. Uiteraard mogen we dit niet persoonlijk nemen, dit is hun manier van omgaan met elkaar. Ze zijn heel rechtuit, terwijl wij dit niet meteen zouden doen. Uiteindelijk heeft iedereen bijna 8 pannenkoeken gegeten dus iedereen hun buikje was vol. Moe en voldaan vertrokken ze naar huis.

Dag 31: 13 maart
Vandaag gingen we een andere school bezoeken: de Cherno Ba Ba nursery school. We werden vriendelijk ontvangen door de directrice. Ze was welgesteld en had de school zelf opgericht. Haar familie woonde in de VS en in Engeland. De school was ook klein en je zag meteen dat de kinderen gedisciplineerd waren. Ze stonden mooi stil in hun rij en zongen allemaal flink de liedjes tijdens het onthaal mee. Dit in tegenstelling tot de kinderen op onze school… Bij ons gaat het er vaak chaotische aan toe, maar de sfeer op de school is bij ons véél beter. De leerkrachten zingen en dansen bij ons uitbundig mee, terwijl dit niet het geval was. Het was heel ingetogen. Toen we door de lokalen wandelden, viel ons op dat ze toch wat verder stonden dan onze school. We dachten dat de school veel stagiairs over de vloer kreeg maar dit bleek niet het geval te zijn. De leerkrachten hadden allemaal een opleiding gekregen en sommigen waren nu nog bezig aan hun opleiding waardoor ze het principe van spelend leren echt toepassen. We zagen oefeningen, die wij ook bij ons op school geprobeerd hadden maar mislukt waren, die hier perfect lukten met deze kleuters. De directrice vertelde ons dat er de dag voor ons bezoek was ingebroken in de school. Er waren heel wat spelletjes en ander materiaal gestolen. De dieven hadden wat ijzerdraad doorgeknipt en er kinderen door geduwd, die dan al het materiaal uit de kasten gehaald hadden. Tot slot nodigde de directrice ons nog uit op de naamgevingsplechtigheid van haar kleinzoon. Ook alle leerkrachten van de school waren uitgenodigd. We kijken er alvast naar uit!

Dag 35: 17 maart
Vandaag was de dag van de naamgevingsplechtigheid. We hadden afgesproken met de leerkrachten om 11u bij Modou. Uiteindelijk zijn we om 12u vertrokken samen met slechts 2 leerkrachten. De rest was niet afgekomen. We zagen enkel Kebba nadien nog op het feest zelf. Toen we aankwamen werden we meteen hartelijk verwelkomd. We voelden ons wel wat bekeken aangezien we de enige blanken op het feest waren. Je zag dat de vrienden/familie welgesteld waren: iedereen was prachtig opgemaakt. Het viel ons op dat wij wat bevoorrecht waren: we kregen als eerste eten en drinken terwijl de anderen nog moesten wachten tot ’s avonds om iets te eten te krijgen. Op dit feest geeft de man de naam aan het kind, zonder dat de vrouw hier iets in te zeggen heeft. De naam van dit kind werd “Mohammed”. Indien het een meisje zou geweest zijn dan zou de moeder de naam gekozen hebben. We gingen naar binnen bij de moeder en het kind en gaven ons cadeautje. Iedereen mocht de baby eens vasthouden en er werden veel foto’s genomen. Wij vinden het heel raar dat de ouders het kind zo graag in de armen van vreemden duwen. In België is iedereen heel voorzichtig met zo een klein kindje. We zagen ook dat de baby zijn hoofd geschoren was, aangezien hij veel wondjes had op zijn hoofd. Dit is blijkbaar ook een traditie. Het eten die wij kregen was niet lekker. Eigenlijk kregen we het niet binnen. Herlinde mocht als eerste proeven, terwijl alle leerkrachten vol verwachting naar haar zaten te kijken. Toen ze haar eerste hap binnen had, zei ze met een grote glimlach op haar gezicht ‘het is echt niet te vreten’! Wij vertrokken niet veel later van het feest naar huis, omdat Nathalie zich niet goed voelde. Achteraf gezien was dit niet zo erg, aangezien het feest pas echt op gang was gekomen ’s avonds laat. Toen wij er nog waren was er ook niet echt feest: iedereen zat op een stoel, door de luide muziek praatte er ook niemand tegen elkaar. Het was eigenlijk best saai…

Dag 38: 20 maart
Vandaag brachten we een bezoek aan “SOS Childrens Villages”. We waren heel benieuwd naar deze voorziening aangezien we er al enkele keren voorbij waren gereden met de taxi. Het is enorm groot, echt énorm groot! Er zijn ook 7 verschillende afdelingen. Wij bezochten één afdeling. Er verblijven drie grote categorieën kinderen in deze voorziening. Ten eerste zijn er de weeskinderen die geen ouders meer hebben. Ten tweede zijn er de verlaten kinderen en tot slot hebben we de “destetued” kinderen. Deze kinderen zijn afkomstig uit een heel arme familie waardoor hun ouders niet voor hen kunnen zorgen. De kinderen verblijven allemaal in een familiehuis. Elk familiehuis bestaat uit ongeveer 9 kinderen en elk huis heeft ook één moeder. Deze moeder is de vertrouwenspersoon van het kind die bij haar woont. Daarnaast zijn er in SOS Kinderdorpen 7 tantes voor de kinderen. Toen we ook wat vragen mochten stellen aan onze gids, vroegen we hoe ze de psychologische problemen van de kinderen aanpakten. De voorziening gaat er van uit dat alle kinderen met problemen te maken krijgen, omdat dit eigen is aan hun leeftijd. Ze stellen zich hier verder niet echt vragen bij en vinden het niet noodzakelijk om hulp in te schakelen voor de kinderen. Enkel voor de moeders die problemen ervaren, wordt een psycholoog ingehuurd als het werkelijk nodig is. Verder is er steeds een sociaal werker aanwezig om ondersteuning te bieden waar nodig. Men gaat er voornamelijk van uit dat de moeders stress ervaren, omdat zij 9 kinderen hebben om zorg voor te dragen.
Ons besluit van dit bezoek was: dit zou een fantastische stageplaats zijn voor ons! Ortho’s zouden hier zoveel kunnen doen… Jammer dat ze niet met stagiairs en vrijwilligers werken omwille van de privacy van de kinderen.

Dag 39: 21 maart
Vandaag gingen we oefenen voor de grote dag: Independence Day! We marcheerden met de kinderen naar een groot oefenplein waar ook andere scholen uit de regio zouden gaan oefenen. Het marcheren naar het plein was heel lastig. Gelukkig hadden de kinderen een lange rekker om allemaal op hun plaats te blijven lopen, en kocht Kebba 2 keer zakjes water voor de kinderen, want het was opnieuw heel warm voor iedereen. De uitgekozen kinderen moesten marcheren in een rij tussen de andere scholen, en terwijl de liedjes zingen die ze ingeoefend hadden. De kinderen van onze school waren zeer fier dat ze uitgekozen waren om mee te doen. Aan de andere kant hebben ze ook niet veel plezier gehad. Mrs. Colley had slechts twee dagen de tijd gekregen om de liedjes en het marcheren te oefenen. Dit was heel weinig, waardoor de kinderen het niet even goed onder de knie hadden als de andere scholen. Mrs. Colley had veel stress: ze riep op de kinderen en trok aan hen om ze goed te laten marcheren. Ze had zo haar best gedaan om het hen goed te leren en was waarschijnlijk heel teleurgesteld dat de kinderen het nog niet konden. Er was ook veel stress omdat de grote dag er aan zat te komen, en dan moesten de kinderen het kunnen! Voor ons was het niet leuk om te zien dat de kinderen in de zon moesten marcheren, dat er aan hen getrokken werd en geroepen werd op hen. Ze deden nochtans echt hun best. Wij probeerden hen toch nog zo goed mogelijk te motiveren: met een lach op ons gezicht zongen en marcheerden we mee, gaven hen schouderklopjes en zeiden dat ze het goed deden. Toen de kinderen eenmaal van het veld waren, waren ze het precies al vergeten. Ze waren terug enthousiast! Kebba had Modou gebeld om de kinderen (ongeveer 30) te komen ophalen. Deze duwden ze allemaal in één jeep, als sardientjes op elkaar. Blijkbaar mag dat hier in Gambia. Enkel in de taxi’s mogen er niet meer dan 5 personen in een auto zitten. In je eigen auto mag je zoveel personen meenemen als je wil, het is je eigen verantwoordelijkheid. Zo heeft Modou 30 kinderen meegenomen in zijn auto. Ze stonden recht en hebben blijkbaar heel de weg liedjes gezongen. Het zal een leuke rit geweest zijn!

Dag 40: 22 maart
Vandaag mochten we met de vrouwelijke leerkrachten naar de markt om ingrediënten te gaan kopen op de markt voor “chicken yassa”. We gaan dit gerecht morgen klaarmaken na Independence Day. We vroegen ons al lang af uit welke ingrediënten dit allemaal bestond, want we vinden het echt superlekker! Op de markt ontdekten we dat het voornamelijk bestaat uit veel kruiden en bouillonblokjes (daarnaast nog kip, aardappelen, mosterd, azijn, en uien). Het klaarmaken is helemaal niet moeilijk: alles wordt gemengd in één grote pot, er wordt een sneetje in de kip gemaakt zodat de saus erin kan dringen en dit laten ze eerst stomen en dan koken. Wij ontfermden ons over de stukken kip: deze moesten namelijk nog ontveld worden. Het is grappig hoe snel we gewend geraken aan iets wat we in België eigenlijk “vuil” vinden. We begonnen er aan en al snel werd het zelfs leuk om de kip te ontvellen. Wanneer we anderen dit zouden zien doen met de kip die wij later moeten opeten, dan zouden we al meteen afhaken omdat het zo onsmakelijk lijkt… Nu hebben we er absoluut geen problemen meer mee, we konden niet wachten om het op te eten.
Kebba toonde ons de evaluatieformulieren die hij had ingevuld, en deze waren niets dan positief. Heel leuk om te horen dat ons harde werk geapprecieerd wordt!
In de namiddag kwamen Nathalie haar ouders toe op de luchthaven. Alle meisjes waren even enthousiast om “de mama en papa” te zien! Het was een blij weerzien en het zullen zeker 8 leuke dagen worden…

Dag 41: 23 maart

Vandaag hadden we een drukke en belangrijke dag voor de boeg. Het was Independence Day voor alle kleuterscholen in de regio. Dit betekent dat uit elke school een 30-tal kleuters worden uitgekozen om te gaan marcheren (in hun mooi uniform) voor de president. De dag startte al vroeg. We werden opgehaald door en behoorlijk moderne bus en waren natuurlijk alle vier onder de indruk en enorm enthousiast. Toen we toekwamen op school zagen we dat alle kinderen prachtige strikken in hun haar hadden en er picco bello uitzagen! We stapten op de bus richting Banjul. De sfeer zat er al goed in van op de bus, er werd de hele rit uitbundig gezongen! Eenmaal aangekomen waren alle kinderen onder de indruk van de grote drukte rondom hen. Er waren nog 139 andere scholen aanwezig, en deze moesten allemaal wachten en aanschuiven om op het veld te mogen, waar we zouden marcheren. De kinderen moesten lang wachten in de zon en hadden allemaal veel dorst en honger… Daarnaast ontstond er nog een ruzie tussen de leerkrachten van onze school en andere leerkrachten, omdat ze ons niet wilden laten invoegen tussen de andere kinderen. Het was een verhitte ruzie en wij waren er allemaal eventjes niet goed van. Het is voor ons kinderachtig om zo ruzie te maken, gewoon omdat je iemand niet wil voorlaten in een rij. Het maakt helemaal niet uit waar je staat in de rij… Uiteindelijk kwamen we toch op het veld terecht, waar de kinderen hun uiterste best deden om te marcheren. Het is heel moeilijk om de kinderen per 3 mooi na elkaar te laten lopen, dus we hadden behoorlijk wat werk om hen voortdurend bij te sturen. Daarna mochten alle leerkrachten ook eens marcheren en we besloten om wat reclame te maken voor de Picca school. We waren veruit de luidruchtigste school van iedereen, er was en enorm leuke sfeer tussen de leerkrachten en er werd uitbundig gezongen en gedanst! Omdat de kinderen te warm kregen en iedereen honger had, keerden we terug naar de school. De rit naar de school was weer een ervaring op zich, de hele tijd werd er luid gezongen en geklapt! Op school stond de overheerlijke chicken yassa op ons te wachten, waar we volop van genoten… Het was een zalige dag, we hadden gedacht dat het nog veel lastiger zou zijn, maar het was gewoon leuk. Het lange wachten in de zon vergeet je snel eenmaal je op het veld staat te marcheren. Toen we thuiskwamen is Diederick (van het Picca project) langskomen. We hadden een leuke babbel, het is een zeer aangename man. Deze avond gaan we eten met hem en daarna misschien nog naar een danswedstrijd… We zijn benieuwd!

dinsdag 9 april 2013

Dag 20: 2 maart
’s morgens zijn we richting Serrekunda getrokken. Daar is er een enorm grote markt waar je vanalles kunt vinden. Wij waren op zoek naar 30 goedkope, oude tshirts die we als schorten zouden kunnen gebruiken voor de kinderen in de creative room. Zo wordt hun mooie uniform niet telkens vuil. Heel toevallig kwamen de jongen tegen die ons de vorige keer ook begeleid had op de markt. Hij was zeer vriendelijk en bood ons aan om mee te gaan zoeken naar de tshirts. Uiteindelijk hebben we voor elke tshirt 1 euro betaald, wat achteraf gezien nog véééééél teveel geld was. Op een ander kraampje vroegen we uit nieuwsgierigheid hoeveel een tshirt kostte. Blijkbaar was het daar maar een halve euro… En dit terwijl we al de helft afgedongen hadden waar wij de tshirts gekocht hadden. Om af te sluiten gingen we nog iets drinken met hem en zijn broer en trakteerden we hem op een cola, om hem te bedanken.
De directeur nodigde ons uit op een maandelijkse vergadering waar alle directeurs van de scholen uit de omgeving moeten aanwezig zijn. We kwamen 3 kwartier te laat maar de vergadering was nog steeds niet begonnen. Het eerste punt dat de directeur wou bespreken was Independence day voor de kinderen (die valt op 23 maart). Uiteindelijk was de hele vergadering een bespreking van deze dag. Het was saai aangezien het gesprek moeilijk te volgen was want de spreker zijn Engels was heel slecht. Het zitten was niet comfortabel want we moesten op kleuterbankjes plaatsnemen… Tijdens de hele vergadering belden er verschillende gsms. In Gambia is het blijkbaar niet belangrijk om deze op stil te zetten, maar je neemt gewoon je gsm op en loopt naar buiten. Na twee uur waren we zeer blij dat we eindelijk buiten waren. ’s Avonds gingen we op restaurant en daarna wilde we eens kijken wat het afrikaanse uitgaansleven ons te bieden had. We belandden in een lokale bar, heel gezellig: in open lucht! Er was niet veel volk en na een tijdje besloten we om zelf maar het feest in gang te zetten door te dansen. Niet veel later stonden er een 10-tal Gambianen rond ons. Toen we naar huis wilden, bood een jongen die we daar hadden leren kennen ons aan om een taxi naar huis te nemen. Wij wilden dit uiteraard niet, we zijn al gewend om hier alles te voet te doen. Achteraf beseften we waarom hij ons deze taxi aanbood. Een vijf-tal jongens liepen heeltijd mee met ons en het was echt irritant eigenlijk, ze bleven maar naast ons wandelen en praten, zelfs toen we ons echt kwaad maakten op hen. Ze lieten ons niet met rust en uiteindelijk zijn we de straat overgestoken waar de politie stond en deden we alsof we naar de politie stapten. Toen lieten ze ons met rust en konden we naar huis stappen. De volgende keer nemen we een taxi!

Dag 22: 4 maart
Nathalie is genezen en komt ook terug naar school! Het nieuwe weekthema is gevoelens. In het weekend hadden we al vanalles voorbereid: een spelbord rond de verschillende emoties, een werkblaadje met smiley’s die de kinderen moesten inkleuren (de kinderen mochten alleen de happy faces inkleuren en uiteindelijk kwam er dan een visje tevoorschijn), een loopspel met de 4 emoties (de 4 emoties waren verspreid opgehangen en in groepjes moesten ze lopen van de ene naar de andere emotie) enzovoort. In de creative room wouden we maskers maken door ballonnen te bekleven met krantenpapier. We vonden het een leuke opdracht omdat het goed paste bij het thema emoties. Uiteindelijk bleek dat de kinderen deze opdracht helemaal niet aankonden, het was veel te moeilijk voor hen. De volgende dag hebben we snel een andere opdracht bedacht. We organiseerden 4 grote tafels, en om de 15 min moesten de kinderen doorschuiven naar de volgende tafel. Aan tafel 1 konden ze een smiley bestempelen met oorstokjes, aan tafel 2 konden ze stempelen met bladeren van een boom, aan tafel 3 konden ze in verf blazen met rietjes en aan tafel 4 mochten ze bellen blazen in een mengsel van verf en zeep en zo leuke afdrukken maken op hun blad papier. Enkelen konden het toch niet laten om te drinken van dit mengsel. Gelukkig werden ze al snel verraden door hun buur “teacher, teacher, look at this one”. Dan kijken we in de mond en als het helemaal blauw ziet weten we hoe laat het is… Maar ze hebben het allemaal overleefd! Het was een zeer geslaagde opdracht aangezien de kinderen aan elke tafel konden experimenteren met verschillende materialen en stempeltechnieken. Ze waren heel braaf en genoten ervan.

Dag 23: 5 maart
Hoera! Vandaag is Herlinde (eindelijk!) trotse meter geworden van Abel Devos! We vierden dit met een glas cava op het strand. Op de achtergrond was een mooie zonsondergang te zien, het was een prachtig moment.

Dag 24: 6 maart

Vandaag gingen we op bezoek naar een ander school: The Swallow. We hadden geen afspraak, maar hadden wel al 3x proberen te bellen om een afspraak te maken. Toen we geen antwoord kregen besloten we om gewoon eens langs te gaan aangezien dat bij ons in de Picca Nursery School ook kan. Toen we daar aankwamen werden we vriendelijk onthaald door twee mannen aan de deur, ze nodigden ons meteen uit om binnen te komen en een kijkje te nemen. We waren verbaasd toen we zagen hoe groot deze school was. Vooral de speelplaats was ENORM groot in vergelijking met de speelplaats op onze school… De kinderen leken ook veel minder te vechten en hadden meer activiteiten om zich bezig te houden. Alles leek goed georganiseerd, zo konden ze bijvoorbeeld verschillende versnaperingen kopen op de speelplaats. We ontmoetten enkele belgische stagiairs. Enkelen van hen vertrokken de volgende week al terug naar huis. Toen beseften we allemaal dat onze tijd hier ook heeeel snel gaat, misschien wel een beetje te snel. We tellen de dagen en panikeren bij de gedachte dat we op 8 mei al terug naar huis vertrekken… De school ziet er misschien mooi en goed georganiseerd uit, maar de sfeer in onze school is niet te evenaren. De leerkrachten bij ons zijn duizend keer vriendelijker, opener en enthousiaster. Uiteindelijk is het ook het team die de basis vormt van de hele school…
Dag 14: 24 februari
Onze eerste zieke is gevallen. De zwakste was als eerste aan de beurt: Ariane. Ziek zijn is hier niet gewoon eens overgeven, maar wel 3 dagen doodziek in bed liggen… Geen pretje. Gelukkig konden we malaria al uitsluiten aangezien ze geen koorts had. De oorzaak van het ziek zijn is nog steeds een raadsel… We letten zeer goed op wat we eten en drinken en ontsmetten vaak onze handen op school, dus we vragen ons echt af van waar het komt.

Dag 15: 25 februari
Vandaag startte Nathalie haar eerste week helaas zonder Ariane. De opdracht die we samen bedacht hadden voor de creative room verliep heel goed. De kinderen moesten eerst een volledig blad kleuren in één van de vier kleuren die deze week aangeleerd werden in het weekthema (geel, rood, groen en blauw). Daarna mochten ze dat papier allemaal in kleine stukjes scheuren en plakken op een grote zon, wolk, hart of blad dat wij gemaakt hadden. Het resultaat was prachtig en de kinderen waren allemaal heel braaf omdat ze geboeid waren door de activiteit. Een goed begin van de stage!
Elke dag gaan we ook in de drie klassen een halfuur op bezoek. We verzinnen elke dag een nieuw spel waarbij de kleuters de leerstof uit het weekthema op een leuke manier verwerken. Deze week is het thema ‘kleuren’. De kinderen krijgen elk een geel, groen, blauw of rood kaartje en bij elk kaartje hoort een beweging. Wanneer we het gele kaartje in de lucht steken, mogen enkel de kleuters met een geel kaartje hun beweging uitvoeren. Het niveau lag wat te hoog voor deze kleine kleuters, maar dit konden we op voorhand natuurlijk niet goed inschatten…
’s avonds werden we opgeschrikt door een enorm luide knal in de tuin. De Gambianen hebben blijkbaar een eigen vorm van vuurwerk: ze zetten en vol conservenblik op een heet vuur en wachten tot het ontploft…

Dag 16: 26 februari
Vandaag was de activiteit voor de kleuters een liedje. Het gaat over de kleuren en we hebben een bijhorend dansje uitgevonden. Het colorlied slaat goed aan en de kleuters vinden het fantastisch. De tekst kennen ze natuurlijk nog niet zo goed, maar de danspasjes leren ze hier heel snel!

Dag 17: 27 februari
Ariane eindelijk genezen! We hadden een werkblaadje gemaakt voor de kinderen. Het bestond uit  een mooie grote bloem met verschillende blaadjes. In elk blaadje stond een nummer die dan verwees naar een legende bovenaan in de hoek. Elk nummer had een bijhorend kleur en zo konden de kinderen de bloem mooi inkleuren. Bij sommige kinderen lukte dit heeeel goed, anderen hadden wat meer uitleg en begeleiding nodig, en bij de rest lukte het helemaal niet… De niveaus verschillen enorm. Uiteraard zijn ze ook niet gewoon om zo’n oefeningen te maken. Het zijn oefeningen die wij in België kennen maar de kinderen hier moeten er nog aan wennen.
Op zoek gaan naar een copycenter was hier ook niet echt makkelijk, en zeker niet goedkoop want we hebben van elk werkblaadje telkens 85 exemplaren nodig…

Dag 18: 28 februari
Het tweede slachtoffer is gevallen: Nathalie werd vannacht ziek. Het lijkt ons heel toevallig dat net wij ziek worden vlak na elkaar, misschien was het toch een bacterie die we op één of andere manier hebben doorgegeven aan elkaar…
We hadden een educatief toneelstuk in elkaar geknutseld voor de kinderen. Elk personage was verkleed in het kleur geel, groen, blauw of rood. De kleuren waren verdrietig omdat ze hun vriend ‘groen’ kwijt waren. Het kleur zwart kwam ook op het podium, en beweerde dat hij groen was. De kinderen riepen al snel dat dit geen groen was en zwart werd weggejaagd. Uiteindelijk vonden de kinderen ‘groen’ terug tussen hen in het publiek, daarna sloten we af met het colorlied. Het deed ons deugd om te zien dat ook de directeur opmerkelijk genoot van het toneelstuk. Hij is wat verlegen, maar hier zagen we eens een andere kant van hem. Ook de leerkrachten waren razend enthousiast en namen allemaal spontaan deel aan het toneelstuk. Eerst vroeg Fatou aan de kinderen om te vertellen wat ze gezien hadden, zodat ze wist of ze het begrepen hadden of niet. Achteraf vertaalde Fatou het stuk nog in het Mandinka voor de kinderen, zodat ze het zeker begrepen hadden.
Het filmpje van het toneelstuk krijgen jullie zeker nog te zien!

Dag 19: 1 maart

Eindelijk weekend! De school duren misschien niet lang (van 8u tot 13u), maar het zijn toch zeer lastige dagen. In de namiddag moet er ook voor school gewerkt worden, aangezien we voor elke dag een nieuwe activiteit moeten voorbereiden en daarnaast ook nog opdrachten voor onze stage moeten maken. Wekelijks gaan we eens naar het strand en daar genieten we echt van. We gaan naar het hotel waar we gratis wifi kunnen gebruiken, eten daar iets en laten kleedjes maken door de lokale tailor.

zaterdag 23 februari 2013


Dag 12: 22 februari
Grote verrassing toen we aankwamen op school: blijkbaar was Abby (de zwangere leerkracht) op doktersbezoek, dus er was iemand nodig om haar klas over te nemen. De directeur kon er niets beter op vinden dan ons in te schakelen. Wij als niet ervaren leerkrachten, besloten de uitdaging aan te gaan (niet dat we veel keuze hadden…). Na een snelle brainstorming startten we de les lichamelijke opvoeding, met een 20 tal kleuters. Deze ging door in de straat voor de school. In het begin liep alles goed, wat simpele opwarmingsoefeningen die de kleuters amusant vonden. Daarna liep het eigenlijk helemaal uit de hand. De oefeningen die we bedacht hadden, waren niet aangepast aan het niveau van de kleuters. Ze begrijpen nauwelijks engels en kunnen eigenlijk ook nog niet zoveel (bal gooien, 1 2 3 piano,…). Uiteindelijk probeerden enkelen weg te lopen, en een ander deel van de groep wilde toch zo graag in de grote putten spelen die gemaakt waren om nieuwe rioleringen te leggen. Het was overduidelijk dat de kleuters ons wilden testen. Streng zijn helpt niet, want 20 kinderen die roepen, slaan, schoppen, op de grond liggen en weglopen, kan je niet onder controle krijgen met 2 onervaren begeleiders, zonder begeleidende leerkracht die de kleuters wel kennen (we zijn opvoeders, geen leerkrachten!). In de pauze spraken we de directeur aan over het verloop van de eerste les. We vonden dat het zo niet verder kon, en hij bood aan om tijdens het laatste uur af en toe een oogje in het zeil te houden in onze klas. Omdat we geen les kunnen geven, besloten we om na de pauze een uur te spenderen in de creative room. Uiteraard moesten we ook hiervoor nog snel een gepaste activiteit verzinnen. We maakten 22 tekeningen met daarop diverse vormen. Deze moesten de kinderen bestempelen in verschillende kleuren. De les verliep veel vlotter, ook al was de directeur niet altijd aanwezig. Als avondmaal een typisch Belgisch gerecht: kippenbout met appelmoes en aardappelen, mmmmmmmmmm!