Dag 4: 14 februari

We kregen beide het goede nieuws dat we voor alles geslaagd zijn! Een leuke start van de dag natuurlijk. Na ons zalig ontbijtmoment in de tuin, besloten we om de markt van Serrekunda te bezoeken. Modou zette ons af met zijn jeep en toonde ons de ingang. Het is een gigantische markt, met ongelooflijk veel “kraampjes” naast elkaar. Immens veel mensen, slapende mensen op de grond, vliegen op de vis/groenten, rare geurtjes,… Dit was voor ons een typisch Afrikaans beeld, je had ogen te kort om alles te zien. Het was ook moeilijk om de uitgang van de markt te vinden, het was precies een doolhof met vele smalle gangetjes. Gelukkig hadden we in de stoffenwinkel (waar we goedkope stof kochten om een kleedje te laten maken op maat) een vriendelijke jongen ontmoet die ons wilde rondleiden. Hij hielp ons ook door de mensen achter de kraampjes te vertellen dat we hier kwamen om te helpen, en geen toeristen waren. Zo kregen we een redelijke prijs voor onze groenten. Hij nodigde ons uit om iets te gaan drinken waar zijn broer ook zat. We twijfelden eerst maar onze grote dorst heeft ons toch kunnen overtuigen om mee te gaan. We hebben er geen spijt van want het was gezellig, hij heeft ons uiteindelijk nog naar de “bushtaxi’s” gebracht, waar we terug richting Kololi uit gingen. We hadden geluk, de bushtaxi wilde ons meteen voor 7 dalasis (= 0,16 cent) brengen. We ondervonden natuurlijk ook waarom de bushtaxi’s zo goedkoop zijn. Eigenlijk vallen ze praktisch uit elkaar… Het geeft toch geen veilig gevoel! Ver zijn we uiteindelijk niet geraakt aangezien het busje ergens in het midden van de route langs de kant ging staan. We wisten even niet wat er gaande was, tot Herlinde plots riep ‘WE MOETEN ER UIT’. Iedereen sprong letterlijk uit de bushtaxi, over de mensen heen die er nog zaten. Herlinde moest haar voeten omhoog doen van de bestuurder, hij deed de zetel omhoog en plots zagen we een enorme rookpluim van onder de zetel komen. Toen allemaal uit de taxi waren, zagen we dat de Gambianen ons behoorlijk aan het uitlachen waren… Voor hen is het namelijk normaal dat zoiets kan gebeuren. We hebben ook een lesje geleerd: niet betalen terwijl je nog in de taxi zit. Dit is moeilijk want eigenlijk betaalt iedereen al tijdens de rit. De rest van de route deden we zoals gewoonlijk: te voet. Het begint hier goed te lijken op een wandelvakantie. Telkens we zo een avontuur vertellen aan Gambianen zeggen ze hetzelfde: “yes, the real gambia experience”. Alsof het nog niet genoeg was, viel ’s avonds plots de elektriciteit uit. We stapten allemaal in een rijtje met elkaars hand vast naar binnen, op zoek naar een zaklamp. Daarna moesten we ook nog Ariane redden uit het toilet, ze zat op onze redding te wachten… Gelukkige hadden we onze zaklamp allemaal bij, en zo hebben we onze avond lachend doorgebracht, opnieuw een “gambia experience” volgens Modou.